ሀገራዊ ዕብደት

ሁሉ በሽተኛ ሁሉ ራሴን ባይ

በቤታችን ደኅና መጥፋቱ ነወይ

የሚል የበገና ዘለሰኛ አለ፡፡ አሁን ያለችውን ሀገራችንን ቀድሞ ያየ ደራሲ መሆን አለበት የገጠመው፡፡ በሀገሪቱ ውስጥ ጤነኛ አካል የጠፋ ይመስላል፡፡ የገዛ ወገኑን አባርሮ የሚፎክር ወገን፣ ሕዝብ እንዳይሰደድ የሚያደርግ አሠራርና አስተዳደር መዘርጋት ሲገባው ሲያባብስ ኖሮ ሕዝብ ሲሰደድ መጠለያ ድረስ ሄዶ የሚጎበኝ ባለ ሥልጣን፣ የሀገሩን ሀብትና ንብረት አቃጥሎ በኩራት የሚደነፋ ጎረምሳ፤ ሕዝብን እያዋረደና እየተሳደበ መግለጫ የሚሰጥ የክልል ሹም፤ ነገሩ ሁሉ እንዳይሆን እንዳይሆን ሲበላሽ እያየ መንገዱን ለመመርመር የማይፈልግ መንግሥት፤ ሀገር እየጠፋ ግደል ተጋደል የሚል ተቃዋሚ፣ ለሌላው ይተርፋል ሲሉት የራሱ የሚያርበት የእምነት ተቋም፤ ጢሱ እንዳይነካው ተደብቆ ገሞራ ሊያስነሣ የሚባዝን የማኅበራዊ ሚዲያ ተዋናይ፤ የሀገሪቱን መጻኢ ዕድል ሳይሆን የምእመኖቻቸውን የጫማ ቁጥር የሚተነብዩ ‹ነቢያት›፣ ምኑ ቅጡ - ሁሉ በሽተኛ ሆኗል፡፡ በቤቱም ደኅና ጠፍቷል፡፡

ባለፉት ሃያ ስድስት ዓመታት እየወደቅንም እየተነሣንም፣ እየተቃቀፍንም እየተቧቀስንም፣ ሆ ብለን እየወጣንም አድፍጠን እየተቀመጥንም፤ እየተከፋፈልንም አንድ ለመሆን እየሞከርንም፤ እያሠርንም እየታሠርንም ለመጓዝ ሞክረናል፡፡ ማንም የአንድ ዓመት የልጅነት ልብሱን በሃያ ስድስት ዓመቱ አይለብስም፡፡ ኢትዮጵያም እንዲያ ሆናለች፡፡ የዛሬ ሃያ ስድስት ዓመት የተሰፋው ልብሷ ጠቦ፣ ጠቦ፣ ጠቦ - እየተቀዳደደ ነው፡፡ ሊጣፍ፣ ሊሰፋ አይችልም፡፡ አሁን ሌላ ልብስ ያስፈልጋታል፡፡ ‹ሞኝ ማለት በተመሳሳይ መንገድ እየሄደ የተለየ ውጤት የሚጠብቅ ነው› ይባላል፡፡ የሀገሪቱን ችግሮች ለመፍታት በአንድ ዓይነት መንገድ ብቻ ማላዘናችን አላዋጣንም፡፡ አሁን ደግሞ ሌላ መንገድ ልንሞክር ግድ ነው፡፡ 

መርከቧ በባሕሩ ላይ፣ ወይስ ባሕሩ በመርከቧ ላይ?

 

ታዋቂው ሩሲያዊ የኦርቶዶክስ ቤተ ክርስቲያን ታሪክ ባለሞያ ዶክተር ሰርጌይ ላቭሮቭ ‹Reformation in the Orthodox Perspective> በተሰኘውና እኤአ በ1998 ባወጣው መጽሐፉ ላይ በሕንድ፣ በጆርጅያና በዩክሬይን የተደረገውን የተሐድሶ እንቅስቃሴ ባጠናበት መጽሐፉ ላይ ‹በቤተ ክርስቲያን ጉዞ ውስጥ ዋናው ጥያቄ - መርከቧ በባሕሩ ላይ ትሂድ ወይስ ባሕሩ በመርከቧ ውስጥ ይሂድ የሚለው ነው› ይላል፡፡ ለዚህ ሐሳብ መነሻ ያደረገው በሦስቱ ሲኖፕቲክ ወንጌሎች ላይ በማቴ.8፥23፤ሉቃ. 8፥22 እና በማር. 4፥35 የተጻፈውን ታሪክ ነው፡፡ 

 
በእነዚህ የወንጌል ክፍሎች ላይ ጌታችንና ሐዋርያት በመርከብ ወደ ገሊላ ማዶ ሲሻገሩ ጌታችን ተኝቶ ነበረ፡፡ በመንገዱ መካከል መጀመሪያ ነፋስ፣ በኋላም ማዕበል ተነሣ፤ በመጨረሻም ማዕበሉ የባሕሩን ውኃ ወደ መርከቧ ውስጥ መጨመር ጀመረ፡፡ ማቴዎስ ‹ማዕበሉ ታንኳይቱን እስኪደፍናት ድረስ›፣ ማርቆስ ‹ውኃ በታንኳዪቱ እስኪሞላ ድረስ› ሉቃስ ‹ውኃም ታንኳዪቱን ይሞላ ነበር› በማለት የገለጡት አደጋ ተከሠተ፡፡ መርከቧ በውኃው ላይ መሄዷ ቀርቶ ውኃው በመርከቧ ላይ መሄድ ጀመረ፡፡ ያን ጊዜ ሐዋርያቱ ተጨነቁ፡፡ ጌታችንንም ቀሰቀሱት፡፡ እርሱም ‹እናንተ እምነት የጎደላችሁ‹ በማለት መጀመሪያ ሐዋርያትን ቀጥሎም ማዕበሉን ገሠጸው፡፡
መርከቧ ቤተ ክርስቲያን በውኃ ላይ እየተንሳፈፈች፣ እየተላጋችና ከፍ ዝቅ እያለች መሄዷ የተለመደ ነው፡፡ ይህም ምንም ፈታኝ ቢሆን ጤናማ ጉዞ ነው፡፡ ‹በዓለም ሳላችሁ መከራ አለባችሁ›(ዮሐ.16፥33) የተባለው ይፈጸማልና፡፡ ውኃው ወደ መርከቡ ከገባ ግን አደጋ ይከሰታል፡፤ ወይ መርከቧ ትሰምጣለች ወይም መርከቧ ትሰበራለች፡፡ ቤተ ክርስቲያን እየተፈተነች በዓለም ላይ መጓዟ ችግር የለውም፡፡ ፈተናውም ቤተ ክርስቲያንን ያጠነክራታል፣ አያሌ ቅዱሳንንም ያስገኝላታል፡፡ ቅዱስ ጳውሎስም ‹ወደ አግዚአብሔር መንግሥት በብዙ መከራ እንገባ ዘንድ ያስፈልገናል› (የሐዋ.14፥23) ያለው ይሄንን ነው፡፡ የዓለም አስተሳሰብ ወደ መርከቧ ቤተ ክርስቲያን መግባት ከጀመረ ግን በመጨረሻ ውኃ በታንኳዪቱ ይሞላል፤ ቅዱስ ማርቆስ እንደገለጠውም ‹እስኪደፍናት ድረስ› ይደርሳል፡፡ በዚህ ውኃ ተደፍነው የቀሩ መርከቦችም አሉ፡፡ እናም የቤተ ክርስቲያን ዋናው የህልውና ጥያቄ - መርከቧ በውኃው ላይ ትሂድ ወይስ ውኃው በመርከቧ ላይ? የሚለው ነው፡፡ 

አብርሃ ወአጽብሐ

ክርስትና በአኩስም በፍሬምናጦስ ስብከት መሠረት ሲይዝ ዋናውን መሠረት የጣለው በቤተ መንግሥቱ ነው፡፡ ይህ በቤተ መንግሥቱ የነበረው ቦታ በአርኬዎሎጂ ቁፋሮዎችም በኢዛና ሳንቲሞች ላይ በተገኙት ስመ እግዚአብሔርና መስቀል ተረጋግጧል፡፡ በምሁራኑ ዘንድ አከራካሪው የመጀመሪያው ክርስቲያን ንጉሥ ማነው? የሚለው ነው፡፡ እስካሁን ያገኘናቸው የአርኬዎሎጂ ምርመራዎችና የድንጋይ ላይ ጽሑፎች የሚነግሩን ኢዛና የተባለ ንጉሥ የመጀመሪያው የኢትዮጵያ ክርስቲያን ንጉሥ መሆኑን ነው፡፡ ሀገራዊ መዛግብት ደግሞ የመጀመሪያዎቹ ክርስቲያን ነገሥታት አብርሃና አጽብሐ መሆናቸውን ይገልጡልናል፡፡ ለመሆኑ አብርሃና አጽብሐ ማናቸው? የሚለውን በተመለከተ ሁለት ዓይነት መልሶች ተሰጥተዋል፡፡

1.      ‹‹አብርሃና አጽብሐ›› የሚለው ጥምረት በ6ኛው መክዘ አኩስምን የመራው የካሌብ(እለ አጽብሐ) እና የየመኑ የኢትዮጵያ ገዥ የነበረው የአብርሃ ስም በኋላ ዘመን የፈጠሩት የስሕተት ጥምረት ነው የሚለው የመጀመሪያው ነው፡፡ ይህን ለመቀበል የሚያስቸግር ነገር አለው፡፡ ካሌብም ሆነ አብርሃ በሀገራዊ መረጃዎች ላይ በሚገባ የተመዘገበ ታሪክ አላቸው፡፡ በታሪከ ነገሥቶቹና በገድለ ሀገረ ናግራን ዐፄ ካሌብም ሆነ የጦር አዛዡ አብርሃ ይታወቃሉ፡፡ መጀመሪያ በግእዝ በተጻፉት ገድለ ሰማዕታት ውስጥም የሀገረ ናግራን የሰማዕትነት ዜና ተጽፏል፡፡ እነዚህ ገድለ ሰማዕታት መነሻቸው ዘመነ አኩስም ነው፡፡ በመሆኑም ሁለቱን ነገሥታት በሚገባ በሚያውቁት የኢትዮጵያ ታሪክ ጸሐፊዎች ዘንድ ሁለቱ ስሞች ከመጀመሪያዎቹ ክርስቲያን ነገሥታት ስሞች ጋር ሊምታቱ አይችሉም፡፡