የምስጋና ቀን

የጎንደር መካነ ስብሐት ልደታ ለማርያም ደብር የተተከለችበትን 300ኛ ዓመት ለማክበር ወደ ጎንደር ስበርር አንድ ሰው አገኘሁ፡፡ ድሮ ኮተቤ መምህራን ኮሌጅ አብረን ተምረናል፡፡ ከጥንት ወሬያችን መለስ ስንል ወደ ጎንደር የመጣንበትን ምክንያት መጨዋወት ጀመርን፡፡ እኔ የጎንደር ልደታን 300ኛ የትክል በዓል ለማክበር እንደምሄድ ነገርኩት፡፡ እርሱ ደግሞ ዘመድ ጥየቃ እንደመጣ አጫወተኝ፡፡

«ጎበዝ ኢትዮጵያዊ ሆነሃል ማለት ነው» አልኩት፡፡

«እንዴት?» አለ፡፡

«የኛ ዘመን ሰዎች ብዙ ጊዜ በዘመድ ይጠየቃሉ እንጂ ዘመድ አይጠይቁም ይባላል»

«የምሄደው ወደተለየ ዘመድ ስለሆነ ነው» አለኝ እየሳቀ፡፡

«የተለየ ዘመድ ደግሞ እንዴት ያለ ነው»

«እኔ የተማርኩት ባሕር ዳር ከተማ ነው፡፡ ወላጆቼ በልጅነቴ ስለሞቱ ከየዘመዱ ተጠግቼ ነበር በመከራ የተማርኩት፡፡ እኔ ያልቀመስኩት የመከራ ዓይነት የለም፡፡ ሲመቸኝ የቀን ሥራ፣ ሳይመቸኝ የሰው ቤት ተላላኪ ሆኜ ነበር የተማርኩት፡፡ ብዙዎቹ ዘመዶቼ በቤታቸው ለማስጠጋት አንጂ እኔን ለመርዳት ዐቅም አልነበራቸውም፡፡

እንደምንም ተግቼ አሥራ ሁለተኛ ክፍል ተፈተንኩና አለፍኩ፡፡ ማለፌ ሲያስደስተኝ ወደ ተመደብኩበት አዲስ አበባ ለመሄጃ ገንዘብ ስላልነበረኝ አዘንኩ፡፡ በዚያ ጊዜ ፖሊ ቴክኒክ እና ፔዳ ጎጂ የሚባሉ ኮሌጆች ባሕርዳር ከተማ ላይ ነበሩና ወደ እነርሱ ለመቀየር ወጣሁ ወረድኩ ግን አልቻልኩም፡፡

ትዝ ይልህ እንደሆነ በዚያ ጊዜ ብርድ ልብስ፣ አንሶላ፣ የስፖርት ቱታ፣ ሻል ያለ ልብስ ይዛችሁ መሄድ አለባችሁ እንባል ነበር፡፡ ከዚያም በላይ በማላውቀው ሀገር ማን እየረዳኝ እማራለሁ ብዬ ሃሳቡ ገደለኝ፡፡

አንድ ቀን አስቤ አስቤ ምንም ማድረግ ሲያቅተኝ የጉልበት ሥራ እሠራበት ከነበረው ድርጅት ወጣሁና መንገድ ዳር አንድ የኤሌክትሪክ ግንድ ተደግፌ አለቀስኩ፡፡ እዚያ ቦታ አንገቴን ደፍቼ ትክዝ ብዬ እንደ ቆምኩ ድንገት የመኪና ጥሩንባ ሰማሁ፡፡ ቀና ስል አንዲት ነጭ ልብስ የለበሱ ደልዳላ ወ/ሮ ወደ እኔ ያያሉ፡፡ በእጃቸው ጠሩኝ፡፡ ሄድኩ፡፡

እዚያ አካባቢ የሚገኝ ቦታ ጠየቁኝ፡፡ ትንሽ ራቅ እንደሚል ነገር ግን በዚህ አልፈው በዚህ ታጥፈው ቢሄዱ እንደሚያገኙት ነገርኳቸው፡፡

«ካላስቸገርኩህ አብረን ሄደን ብታሳየኝ» አሉ፡፡ እኔም ከኀዘኔ የመላቀቂያ ፋታ ስላገኘሁ አብሬያቸው ሄድኩ፡፡

መንገድ ላይ «ምን ሆነህ ነው እንደዚያ የተከዝከው? ለብዙ ሰዓት ክላክስ አድርጌ ልትሰማኝ አልቻልክምኮ» አሉኝ፡፡

«እንዲሁ ነው» ብዬ ዝም አልኩ፡፡

«ወንድ ልጅማ እንዲሁ አይተክዝም» አሉ አንገታቸውን እየነቀነቁ፡፡

ዝም አልኩ፡፡

«ሰው የማይሰማው ነገር ነው» አሉ እየሳቁ፡፡

«አንድ ችግር ገጥሞኝ ነው» አልኳቸው፡፡

«ምን?»

ነገሩን ነገርኳቸው፡፡ ስጨርስ መኪናቸውን ጥግ ይዘው አቆሙ፡፡

«እና አሁን ልኮሌጅ መሄጃ አጥተህ ነው የምታለቅሰው» አሉ ዓይናቸው ዕንባ አቅርሮ፡፡

«አዎ»

መሪያቸውን ተደግፈው ዝም አሉ፡፡

«እኔ ረዳሃለሁ፡፡ ዶክመንቶችህን ይዘሃቸዋል» አሉኝ፡፡

«ቤት ናቸው» አልኳቸው፡፡

«ቤትህ የት ነው»

«ትንሽ ራቅ ይላል»

መኪናቸውን አዞሩና ወደ እኔ ቤት ሄድን፡፡ አሁንም አሁንም አንገታቸውን ይነቀንቃሉ፡፡ ቤቴ ስንደርስ ሮጥ ብዬ ዶክመንቶቼን አመጣኋቸው፡፡ አገላብጠው አዩና ራሳቸውን ነቀነቁ፡፡

«እኔ የምኖረው እንግሊዝ ነው፡፡ አሁን ዘመድ ለመጠየቅ መጥቼ ነው፡፡ አሥር ሺ ብር እሰጥሃለሁ»

ብጆሮዬ «አሥር ሺ ብር፣ አሥር ሺ ብር፣ አሥር ሺ ብር» ጭውውውውውውው ይልብኛል፡፡

ከዘመዳቸው ቤት ደርሰው ሲመጡ ሆቴላቸው ጋ ወሰዱኝና አሥር ሺ ብር ሰጡኝ፡፡ ያን ቀን የሆንኩትን መቼም አልሆነውም፡፡ ደስታ ግራ አጋብቶህ ያውቃል? ደስታ በሽታ የሚባለው ያ ይሆን እንዴ? አድራሻቸውን ሰጡኝ፡፡ አብረን ፎቶ ተነሣን፡፡

አራት ዓመት ሙሉ ሳልቸገር ኮተቤ የተማርኩት በዚያ ብር ነው፡፡ ወዳጄ ያኔ አሥር ሺ ብር ማለት ሚሊዮን ብር ማለት ነበር፡፡ ከዚያ በኋላ በደብዳቤ እንጂ በአካል አላገኘኋቸውም፡፡ ኢትዮጵያ ውስጥ ዘጠኝ ዓመት ሠርቼ ውጭ ወጣሁ፡፡ ከዚያም በዩኔስኮ ተቀጥሬ ኢንዶኔዥያ እሠራለሁ፡፡

ከስድስት ዓመት በኋላ ወደ ሀገሬ ስመጣ እርሳቸውም ወደ ሀገራቸው መምጣታቸውን ጻፉልኝ፡፡ ያሉት ጎንደር ከተማ ነው፡፡ አሁን የምሄደው እርሳቸውን ላመሰግን ነው፡፡ እርሳቸው ባይኖሩ ኖሮ እኔ አልኖርም ነበር፡፡ እኔ የደግነታቸው ውጤት ነኝ፡፡ መወለድ ቋንቋ ነው ይላል የሀገሬ ሰው፡፡ ያኔ የተነሣነውን ፎቶ በትልቁ አሳጥቤዋለሁ፡፡ ስድስት ጓደኞቼም መጥተዋል፡፡ አንድ ፕሮግራም አድርገን እርሳቸውን ልናመሰግን ነው፡፡ ለቅኖች ምስጋና ይገባል ትሉ የለ እናንተ፡፡

እየነገረኝ በሃሳብ ጭልጥ ብዬ ሄድኩ፡፡ እውነቱን ነው አንድ ሰው ብቻውን ላሰበበት ቦታ ወይንም ዛሬ ለደረሰበት ቦታ አይደርስም፡፡ የሚያውቃቸውም ሆኑ የማያውቃቸውም አካላት አስተዋጽዖ አድርገውለታል፡፡ አንዳንዶቹ ባለ ውለታዎች ለረዥም ጊዜ የቆየ ሥራ የሠሩ ናቸው፡፡ ሌሎቹ ደግሞ ለአጭር ጊዜ የቆየ ወይንም አንድ ጊዜ ብቻ የተፈጸመ ውለታ የዋሉ ናቸው፡፡ አንዳንዶቹን እናስታውሳቸዋለን፤ ሌሎቹን ግን ረስተናቸዋል፡፡

እኔ የማልረሳቸው አንድ ሾፌር አሉ፡፡ አሁን በሕይወት የሉም፡፡ አሥራ ሁለተኛ ክፍል ስንፈተን ያጋጠመኝ ነገር ነው፡፡ የማኅበራዊ ሳይንስ ተማሪዎች እና የተፈጥሮ ሳይንስ ተማሪዎች የፈተና ፕሮግራም ይለያያል፡፡ እኔ እንዳጋጣሚ ፕሮግራሙን አምታታሁትና በዚያ ቀን ፈተና የሌለ መስሎኝ ቀረሁ፡፡ ጠዋት ለማጥናት ወደ ቤተ መጻሕፍት ስሄድ ልጆች በድንጋጤ ለምን ከፈተና እንደቀረሁ ጠየቁኝ፡፡ እኔም ዛሬ እኔ የምወስደው ፈተና የማይሰጥ መሆኑን ስነግራቸው መርሐ ግብሩን ገልጠው አሳዩኝ፡፡

ደነገጥኩ፡፡ ፈተናው ሊጀመር አሥር ደቂቃዎች ያህል ቀርተውታል፡፡ ት/ቤቱ ደግሞ ካለሁበት ቦታ የአንድ ሰዓት ርቀት አለው፡፡ በፍጥነት ወደ አውቶቡስ መያዣው ቦታ ሄድኩ፡፡ በዚያን ጊዜ በከተማዋ ውስጥ ያለችው አውቶቡስ አንድ ብቻ ነበረች፡፡ እርሷም የማትረግጠው ቦታ አልነበራትም፡፡

አውቶቡሷ ስትመጣ ሾፌሩን ገብቼ ነገርኳቸው፡፡ ወዲያውኑ «ግባ ግባ» አሉና በሩን ዘግተው ወደ ት/ቤቱ ሸመጠጡ፡፡ ትዝ ይለኛል በ15 ደቂቃ ውስጥ ነበር ያደረሱኝ፡፡ የመምህራኑ ደግነት ተጨምሮበት እንደ ምንም ተረጋግቼ ፈተናውን ለመፈተን በቃሁ፡፡ አሁን የኒህ ሾፌር ደግነት ባይኖር ኖሮ ዛሬ ምን ልሆን እችል ነበር? እያልኩ ሁልጊዜ አስባለሁ፡፡

ልክ እንደ እኒህ ደግ ሾፌር ያሉ ሰዎች በሕይወታችን ውስጥ አሉ፡፡ ልናመሰግናቸው የሚገቡ ጎረቤቶች፣ ዘመዶች፣ መምህራን፣ አለቆቻችን፣ ጓደኞቻችን፣ በአንዳች አጋጣሚ ታሪካዊ ሥራ የሠሩልን ሰዎች፤ የሥራ ባልደረቦቻችን፣ የሃይማኖት አባቶቻችን፣ እንዴው በአጠቃላይ ለሕይወታችን መቃናት አንዳች አስተዋጽዖ ያደረጉ ቀና ሰዎች አሉ፡፡

ልጁ እንዳደረገው ሁሉ እነዚህ ሰዎች እና አካላት ምስጋና ያስፈልጋቸዋል፡፡ ለምን?

ለእኛ ያደረጉት ነገር ምን ያህል በጎ ለውጥ እንዳመጣ ካወቁት በበጎ ሥራቸው ይገፉበታል፡፡ የልፋታቸውን ዋጋ ያውቁበታል፡፡ የኅሊና ርካታም ያገኙበታል፡፡ ያለበለዚያ «እጄ አመድ አፋሽ ነው» እያሉ በጎ ሠርተው እንዲፀፀቱ እናደርጋቸዋለን፡፡

በሌላም በኩል ሌሎች እንደነርሱ በጎ ይሠሩ ዘንድ ያበረታታቸዋል፡፡ በጎ ሠሪዎች ሲመሰገኑ፣ ስማቸው ከፍ ብሎ ሲነሣ፣ ውለታቸው ሲታወስ የተመለከቱ ሌሎች መንፈሳዊ ቅናት ያድርባቸዋል፡፡ ለካስ በጎ መሥራት እንደዚህ ዋጋ አለው ይላሉ፡ እያንዳንዷን ቅንጣት አጋጣሚም ለበጎ ሥራ ያውሏታል፡፡

ክፉ ሰዎችም ስማቸው ሳይነሣ ይወቀሱበታል፡፡ በጎውን ማመስገን ክፉውን መውቀስ ነውና፡፡ እኔም እንዲህ ባደርግ ኖሮ ብለው ይፀፀታሉ፡፡ የክፉ ሥራን ዋጋም ያውቁበታል፡፡

እኛም ከወቀሳ እንድናለን፡፡ ለበጎ ሥራ ዋጋ አለመክፈል በሰማይም በምድርም ያስወቅሳል፡፡ የነዚያ ሰዎች ታሪክ በተነሣ ቁጥር የኛ ውለታ ቢስነት አብሮ ይነሣል፡፡ እነርሱ በበጎ ሲታወሱ እኛ በክፉ እንታወሳለንና፡፡

ታድያ እንዲህ ያሉትን ሰዎች «ላደረጋችሁልን ነገር ሁሉ እግዜር ይስጥልን፣ የእናንተ ውለታ እኔን እዚህ አድርሷል» ብለን የምናመሰግንበት ቢያንስ በዓመት አንድ የምስጋና ቀን ያስፈልገናል ባይ ነኝ፡፡ በዚህ ቀን በስልክ፣ በአካል፣ በደብዳቤ፣ በኢሜይል፣ እነዚህን ሰዎች ያደረጉትን ነገር አውስቶ ማመስገን ይቻላል፡፡

በፌስ ቡክ ላይ ከተቻለ ከነ ፎቷቸው ያደረጉትን ሥራ ማውጣት፤ በጋዜጣ እና በሬዲዮ ከፍሎ በአደባባይ ማመስገን፣ ይቻላል፡፡ ከተቻለም የማስታወሻ ስጦታ መላክ ይገባል፡፡ 

እስኪ ሃሳብችሁን ስጡ፡፡ ይህንን እንደ ባህል ብንይዘው ምን ይመስላችኋል? የትኛው ቀንስ የምስጋና ቀን ተብሎ ቢታሰብ የተሻለ ይሆናል?