የኔን ሕይወት ምን ትሉታላችሁ

ለዲያቆን ዳንኤል ክብረት

ይህን ጽሁፍ ያነበብኩት ጓደኛዬ ፎርዋርድ አድርጋልኝ ነው፡፡ የኔን ሕይወት ስለምታውቅ ነው ፎርዋርድ ያደረገችልኝ፡፡ ከዚያ በኋላ ይህንን ጽሁፍ ከብሎጉ ሄጄ አየሁት፡፡ የሰዎችን አስተያየትም አየሁ፡፡ አንዳንዶቹ የኔን መሰል ሕይወት ስላልገጠማቸው ነው እንዲያ ያለ ሃሳብ የሰጡት ብዬ አሰብኩ፡፡

ብዙ አስተያየት ሰጭዎች ያቀረብከውን ሃሳብ የተረዱት አይመስልም፡፡ እኔ ግን ደርሶብኛልና ይገባኛል፡፡ እኔ በአንድ አለም አቀፍ ድርጅት በሕዝብ ግንኙነት ኦፊሰርነት እሠራለሁ፡፡ ካገባሁ ስድስት ዓመት ሲሆን የሁለት ልጆች እናት ነኝ፡፡

«ልርሳህስ ብል ብርዱ መቼ ያስረሳኛል»

ክፍል ሁለት

አንዳንዶች ይህ ስሜት የሚመጣባቸው «የኔ ያልሆነ ሁሉ የማንም መሆን የለበትም» ከሚል የራስ ወዳድነት ¼ego centrism/ በሽታ ነው፡፡ ይህ በሽታ የለከፋቸው ሰዎች አንድ የእነርሱ ሊሆን ያልቻለ ነገር ወይንም ሰው፤ ያለ እነርሱ በሰላም ወይንም በደስታ ሲኖር ለማየት ዐቅም የላቸውም፡፡ ከተከራዩት ቤት ሲለቅቁ ተጣልተው፣ ተሰዳድበው፣ ከቻሉም ተደባድበው ነው፡፡ ከተቀጠሩበት ቦታ ሲለቅቁ ዕቃ ሰብረው፣ አበላሽተው፣ መረጃ ደብቀው፣ ስም አጥፍተው ነው፡፡ ከሚወድዱት ሰው ሲለያዩ አስለቅሰው፣ ልብ አድም ተው፣ አንከራትተው፣ ሀብት አሽሽተው፣ ስም አጥፍተው፣ ምሥጢር አውጥተው፣ በሐሰት ከስሰው፣ ከቻሉም ተደባድበው ነው፡፡

«ልርሳህስ ብል ብርዱ መቼ ያስረሳኛል»

ከአንድ ባሕታዊ ጋር ቁር በበዛበት ተራራ ላይ የተጠጋ አንድ ወጣት ነበር፡፡ ያገኟትን እያካፈሉት፤ ከዋሻቸው እያስጠጉት ጥቂት ጊዜያት ተቀመጠ፡፡ ልጁ ከባሕታዊው ጋር መቀጠል አልፈለገም፡፡ የእርሳቸው የኑሮ ሥርዓት ከእርሱ የኑሮ ሥርዓት ጋር ሊገጥም አልቻለም፡፡ ግን ደግሞ እንዴት አድርጎ ይለያቸው፡፡

አንድ ቀን ባሕታዊው ምግብ ፍለጋ ሄደው ዘገዩ፤ ልጁም በጣም ራበው፡፡ ከመራቡ ብዛት አዞረውና ወደቀ፡፡ ባሕታዊው ምግቡን ይዘው ሲመጡ ልጁ ወድቋል፡፡ ውኃ አፍስሰው ጸሎት አድርሰው ከተኛበት አነቁትና ወደ ዋሻው ውስጥ አስገቡት፡፡ ያመጡለትንም ምግብ አቀረቡለት፡፡

ልጁ በደረሰበት ነገር አዘነ፡፡ አኮረፈ፤ ቂምም ያዘ፡፡

ለቤተ መጻሕፍትዎ

የኢትዮጵያ ታሪክ  ከአለቃ ተክለ ኢየሱስ

አዘጋጅ፡- ሥርግው ገላው (ዶ/ር)

የታተመበት ዘመን፡- 2002

የገጽ ብዛት፡- 301

ዋጋ         50

ስለ አዘጋጁ፡- ሥርግው ገላው በአዲስ አበባ ዩኒቨርሲቲ መምህር ናቸው፡፡ በተለይም የግእዝ ቅኔያትን በማሰባሰብ እና በማሳተም፣ የግእዝን መዝገበ ቃላትን እና ክብረ ነገሥትን በአማርኛ በማዘጋጀት፣ ይታወቃሉ፡፡

ከታሪክ ትውስታ

ኢትዮጵያ በብልጽግናዋ ዘመን ጥገኝነት የሚጠየቅባት ልዕለ ኃያል ሀገር፤ የንግድ ግንኙነት የሚመሠረትባት ባዕለ ጸጋ ሀገር ሊወርሯት የምትፈራ ብርቱ ሀገር ነበረች፡፡ ይህንን ማንነቷን የሚመሰክሩ መዛግብት ከመጽሐፍ ቅዱስ እስከ ሄሮዱቱስ ድረስ ይነበባሉ፡፡ ተቆፍረው የሚወጡትም ሆኑ  ተጽፈው የተቀመጡት መረጃዎችም ይተርካሉ፡፡

ተስፋ አለን፡፡ እንደ ለመንን መልሰን እንሰጣለን፤ እንደ ተሰደድን ተመልሰን እንመጣለን፤ እንደ ተበደርን እናበድራለን፤ በሌሎቹ ሥልጣኔ እንደቀናን በኛም ይቀናል፤ የዓለም መገናኛ ብዙኃን ስለ ኢትዮጵያ ጥጋብ እና ድሎት የሚዘግቡበት ዘመን ሩቅ አይሆንም፡፡

እስኪ ለዛሬው አዲስ ዘመን ጋዜጣ መስከረም 23 ቀን 1940 ዓም ያወጣውን አስገራሚ ዜና ከ60 ዓመት በኋላ እንተዝተው፡፡ ቁም ነገር መጽሔት በታኅሣሥ/ጥር 2003 እትሙ አውጥቶታልና፡፡

«መጥምቃውያን»

ይህንን ጽሑፍ ከመጻፌ ሦስት ደቂቃዎች በፊት ኮተቤ /ሲኤምሲ/ ሚካኤል ከቤቴ አሥር ሜትር ርቀት ላይ ወደ ባሕረ ጥምቀቱ አልፏል፡፡ ስድስት ሰዓት አካባቢ ወደ ቤቴ ስገባ መንገዱን ሞልተው ይደረደሩ የነበሩት ወጣቶች ለመድኃኒት እንኳን ቢፈለጉ አይገኙም ነበር፡፡

  

ከኮተቤ አዲሱ መንገድ እስከ ሲ ኤም ሲ መንገድ ያለው ፒስታ መንገድ ቀኑን ሙሉ ውኃ ሲጠጣ ነበር፡፡ መቼም ይሄ መንገድ እንደ ዛሬ አልፎለት አያውቅም፡፡ ሰማዩ ደግሞ በአረንጓዴ እና ቢጫ ቀይ ባንዲራ አጊጧል፡፡ ከመንገዱ ግራ እና ቀኝ ያለው ሣር ታጭዶ የቼልሲን ስታዲዮም መስሏል፡፡

አይጧ

ለዚህ ጽሑፍ መነሻ የሆነኝ አዲስ አበባ ከተማ ውስጥ በሚገኝ አንድ ማኅበር ጽ/ቤት የተፈጸመ ታሪክ ነው፡፡ እንዲህ ልንገራችሁ፡፡

በዚህ ማኅበር ጽ/ቤት ውስጥ በጽዳት ሠራተኛነት የምትሠራ እኔ ለጊዜው ስሟን ራሔል ብዬ የምጠራት ልጅ አለች፡፡ ሲፈጥራት አይጥ የሚባል ነገር ትጠላለች አሉ፡፡ ምን እርሷ ብቻ ብዙዎቻችን ስለ አይጥ እየተነገረን ካደግነው ተረት እና ምሳሌ አንፃር ነው መሰል አይጥን ማየት እና መንካት ቀርቶ ማሰብም ይከብደናል፡፡

መቼም እንጀራ የማይጥለው ነገር የለም፡፡ የወደዱትን አስትቶ የጠሉትን ያስይዛል፤ በሚያናድደው አስቆ፣ በሚያስቀው ያስለቅሳል፡፡ ደግሞ በኛ ሀገር የሰዎችን ሥነ ልቡናዊ የኋላ ጫና እና አመለካከት ተረድቶ ከሥራቸው ጋር ማጣጣም የሚባል ነገር እምብዛም አልተለመደም፡፡ በአንዳንድ የሠለጠኑ ሀገሮች እንዲህ ለማድረግ ባህሌ አይፈቅድም፣ ሃይማኖቴ ይከለክላል፣ ለዚህ እና ለዚያ አለርጂ ነኝ፣ እንዲህ እና እንዲያ ያለ ነገር ያስደነግጠኛል ብሎ አስቀድሞ መናገር ወይንም በኋላ ማስረዳት ይቻላል፡፡

ባይሆን ችግሩ ሥነ ልቡናዊ ችግር ነው ብለው ካመኑ የሚቀርፉበትን መንገድ አለቆች ይፈጥራሉ፡፡ ያለበለዚያ ደግሞ ለሠራተኛው የሥራ ደኅንነት በሚያመች መንገድ ያሠማሩታል፡፡

ራሔል ያለችው እዚህ ሀገር ነውና ይህ አልገጠማትም፡፡

ለቤተ መጻሕፍትዎ

            መጽሐፈ ትዝታ ዘአለቃ ለማ ኃይሉ ወልደ ታሪክ

አዘጋጅ፡          መንግሥቱ ለማ

የታተመበት ዘመን   1959

የገጽ ብዛት        271

ዋጋ           120 ብር /ከአሮጌ መጻሕፍት ተራ/

ስለ አዘጋጁ፡

መንግሥቱ ለማ በቴአትር እና ግጥም ድርሰቶቻቸው የታወቁ ደራሲ ናቸው፡፡ ያደጉት የቤተ ክህነቱን ትምህርት በሚገባ ተምረው በመሆኑ ድርሰቶቻቸው ነባሩን የግእዝ ሥነ ጽሑፍ የተዋረሱ ናቸው፡፡

 ይህ መጽሐፋቸው በሀገራችን ሥነ ጽሑፍ በዓይነቱ ለየት ያለ አቀራረብን ያስተዋወቀ ነበር፡፡ በስድስት የኢትዮጵያ ነገሥታት ዘመን የኖሩትን አባታቸውን በቴፕ ሪከርደር ከአንድ ሺ በላይ ጥያቄ እየጠየቁ ከአርባ ስምንት በላይ ጥያቄዎችን እያቀረቡ ቃለ መጠይቅ አድርገው ያስቀሩትን የአባታቸውን ትረካ በመጽሐፍ መልክ አስቀርተውልናል፡፡ ስለ እርሳቸው በሰፊው ማወቅ የፈለገ ሰው «ድማሙ ብዕረኛ» የሚለውን መጽሐፍ ቢያይ ይጠቀማል፡፡

የቅኔ እና የመጻሕፍት እናት

የኢትዮጵያ ቤተ ክርስቲያንን የአብነት ሊቃውንት ስናስታውስ ብዙ ጊዜ ስማቸው የሚነሡት ወንዶች ናቸው፡፡ ጥንታዊው ባህላችን ሴቶችን በልጅነታቸው ስለሚድር ከፍ ወዳለው የትምህርት ማዕረግ እንዲደርሱ አላደረገም፡፡ በርግጥ ውዳሴ ማርያም አጥንተው፣ ዳዊት ደግመው ሌላውንም የቃል ትምህርት የሚሞካክሩ እናቶች በየቦታው ሞልተው ነበር፡፡

አልፎ አልፎ እንደ ተወርዋሪ ኮከብ ብቅ ብለው ታሪክ የሚቀይሩ እናቶችም ነበሩ፡፡ በ16ኛው መክዘ የተነሡት የቅኔዋ ሊቅ እማሆይ ሐይመት፣ በቅርቡ ዘመናችን በቅኔ ችሎታቸው የታወቁ የነበሩት የጎንጅዋ እማሆይ ገላነሽ ለዚህ አብነት ሆነው ይጠቀሳሉ፡፡

የገና ስጦታ

አንዲት ማየት የተሳናት ጓደኛ የነበረችው ልጅ ነበረ፡፡ ይህች ማየት የተሳናት ልጅ ዘወትር አንድ ምኞት ነበራት፡፡ ይህንን የሚወድዳትን ጓደኛዋን እና እርሱ የሚያየውን ዓለም ለአንድ ቀን እንኳን ቢሆን ማየት፡፡

ይህንን ምኞቷን ሲሰማ ጓደኛዋ ያዝን ነበረ፡፡ ምን ማድረግ እንዳለበት ያወጣና ያወርዳል፡፡ ነገር ግን መፍትሔ ያጣለትና ወደ ቀድሞው አኗኗሩ ይመለሳል፡፡ አሁንም በድጋሚ ያንኑ ምኞቷን ስትናገር ይሰማታል፡፡

እንዲህ ሲወጣ እና ሲወርድ አንድ ቀን ኅሊናው ወደ አንድ ቦታ መራው፡፡ እርሱም የኅሊናውን ምሬት ተከትሎ ተጓዘ፡፡ እንደሄደም አልቀረ አንድ ሐኪም ቤት ደረሰ፡፡ ሐኪሙ ዓይናቸው ማየት ለማይችል ሰዎች ዓይን በመስጠት የታወቀ መሆኑን ሰምቷል፡፡ እርሱም ለዚህ ነበር የመጣው፡፡

ለቤተ መጻሕፍትዎ

 አንዳፍታ ላውጋችሁ፡ በግል ሕይወቴ ከደረሰውና ካጋጠመኝ

አዘጋጅ ጌታቸው ኃይሌ

የታተመበት ዘመን 2000ዓም

የገጽ ብዛት 327

ስለ ደራሲው

ፕሮፌሰር ጌታቸው ኃይሌ በኢትዮጵያ የጥንት መዛግብት ላይ ጥናት በማድረግ ከሚታወቁ ጥቂት ኢትዮጵያውያን አንዱ ናቸው፡፡ የቤተ ክህነትን ትምህርት ከአባታቸው እና ከሌሎች መምህራን ተምረው፣ በዐፄ ኃይለ ሥላሴ ዘመን ዘመናዊ ትምህርትን በቅድስት ሥላሴ ትምህርት ቤት እና በሌሎቹም ተምረው፤ ከዚያም ወደ ውጭ ሀገር በመሄድ ተምረው ከተመለሱት የ1950/እና 60ዎቹ ምሁራን አንዱ ናቸው፡፡

ስለ ገና በዓል እና ጾም አንዳንድ ጥያቄዎች

የገና እና የጥምቀት በዓላት ሲደርሱ በምእመናኑ ዘወትር የሚጠየቁ ጥያቄዎች አሉ፡፡ እነዚህን እና መሰል የሕዝቡን የዘወትር ጥያቄዎች መልስ የያዘ የማያዳግም ጥራዝ ማውጣት ከሊቃውንት ጉባኤ የሚጠበቅ ነው፡፡ አብዛኞቹ ጉዳዮች አበው ቀድመው ሥርዓት የሠሩባቸው እና ማብራርያ ብቻ የሚያስፈልጋቸው ናቸውና፡፡ ለዛሬ ሦስቱን ብቻ እንመልስ፡፡

ገና እና ጥምቀት ዓርብ እና ረቡዕ ቢውሉ ይበላባቸዋል ወይስ ይጾማሉ?

ፍትሐ ነገሥት፡ ዳግመኛ በየሳምንቱ ዓርብ እና ረቡዕን መጾም ነው፡፡ በዓለ ሃምሳ፣ የልደት እና የጥምቀት በዓል የተባበሩባቸው ጊዜ ካልሆነ በቀር /ዐንቀጽ 15፣ ቁ566/

ባለ ራእይዋ ደሴት

ከአቴና ወደ ፒራዎስ ወደብ በባቡር ነው ያመራነው፡፡ ወደ አርባ ደቂቃ ያህል ይወስዳል፡፡ መርከቡ ከላይ ተሳፋሪዎችን ከሥር ደግሞ የቤት እና የጭነት መኪኖችን እያስገባ ጠበቀን፡፡ ወቅቱ የፈረንጆቹ የበጋ ወቅት በመ ሆኑ ሁሉም አካባቢውን ለቅቆ ወደ መዝናኛ ቦታዎች የሚጓዝበት ነው፡፡ የመርከቡ መግቢያ በሰው ተጨንቋል፡፡

ለአሥራ አምስት ደቂቃዎች ያህል መሥመራችንን ይዘን ከተጓዝን በኋላ መርከቡ ውስጥ ገባን፡፡ ውስጡ የጊዮርጊስ እና የቡናን ጨዋታ የሚያስተና ግደውን የአዲስ አበባ ስታድዮም መስሏል፡፡ በግራም በቀኝም ከሰው ውጭ ሌላ ነገር አይታይም፡፡

እንደምንም ብለን መቀመጫ ካገኘን በኋላ ወደ መርከቡ ውጨኛው ክፍል ወጣን፡፡ ቀዘቀዝ ያለ ነፋስ ስላለው እጅግ ደስ ይላል፡፡ በጥንቱ የዓለም ታሪክ ግሪኮች፣ ሮማያን፣ ፋርሶች እና ባቢሎናውያን ሲራወጡበት የኖሩት የኤጅያን ባሕር ፊት ለፊታችን ተዘርግቷል፡፡ በውስጡ ከል የተበጠበጠ ይመ ስል መልኩ ጥቁር ነው፡፡ ውኃው በነፋሱ ሲነቃነቅ ነው ባሕሩ የውኃ መልክ የሚይዘው፡፡ «እስመ ነፋሳት ሕይወቶሙ ለማያት» ሲል ሊቁ የተናገውን ባሕሩ ራሱ ይተረጉምለታል፡፡

ስለ አቡነ ተክለ ሃይማኖት ያልሰማነው ታሪክ

ካይሮ  በምሥር ኤል ካዲማ በሚገኘው የቅድስት ባርባራ ቤተ ክርስቲያን የአቡነ ተክለ ሃይማኖት የአጽማቸው ክፋይ ይኖራል እየተባለ በትውፊት ይነገር ነበር፡፡ ነገር ግን ስለ እርሱ የሚናገር ማስረጃ ማግኘት አልተቻለም፡፡

በቅድስት ባርባራ ቤተ ክርስቲያን የሚገኘው የዐፅም ክፋይ

 ይህ በዚህ እንዳለም በአስክንድርያ በሚገኘው የአቡነ ተክለ ሃይማኖት ቤተ ክርስቲያን የሚገኙ ምእመናን የጻድቁን የአጽም ክፋይ ማግኘትና በመንበሩ ላይ ማስቀመጥ ይመኙ ነበር፡፡ በግብጽ ቤተ ክርስቲያን ትውፊት መሠረት የቅዱሳንን ዐጽም በመንበራቸው ማድረግ እና ማክበር የኖረ ልማድ ነውና፡፡